Scheldeblues #9 Festival Arsenaaltheater Vlissingen (NL)(27-01-2018) reporter & photo credits: Marcel info organisatie: Scheldeblues info band: Monti Amundson - The Bluesbones - The Blue Clay - Blame It on Vinnie © Rootsville 2018

Voor een keer eens besloten om richting Nederland te trekken om een bluesfestivalletje mee te pikken, vermoedelijk het eerste van het seizoen. Dus op naar onze Noorderburen en meer specifiek naar Vlissingen voor de 9de editie van Scheldeblues. Editie met een fijn programma. Het was een hele expeditie om ter plaatse te raken, maar we kwamen er eindelijk en op tijd. Het gebeuren vond plaats in een mooie zaal, een soort mini Roma zonder balkons en een foyer.

In die foyer, op een klein podium,  werd de aftrap gegeven door een Belgisch duo, met name Blame It On Vinnie. Ook gekend als Howlin Bill en Gerrie De Waard. Dit tweetal werd opgericht, gewoon omdat er toch iemand de schuld van iets moet krijgen. Daarom kunnen Wim en Gerrie zich alles veroorloven, want het zal toch hun schuld niet zijn, niet waar Vinnie? Ze brengen een mix van blues, rock ’n roll en country op een eigenzinnige akoestische manier. Gerrie beroert zijn snaren als geen ander terwijl Wim u verhalen voorzingt afgewisseld met de huilende klanken van zijn mondharmonica! Na tal van optredens in kleine, obscure cafés, tijd voor het werk op een groter podium. De twee vrienden mochten de muzikale gedeeltes tussen de bands invullen. Zoals Gerrie het ludiek kwam te zeggen, dienden ze zowat als “muzikaal behang”. We kregen dus 3 sets over de hele avond met het fijne gitaarwerk van Gerrie en de warme stem van Wim, en met nummers als ‘My Baby Left Me’, het countryachtige ‘Just Because’, een schitterende versie van ‘St James Infermary’, gouwe ouwe Johnny Cash ontbrak ook niet op het appel met ‘Cocaine Blues’ en Folsom Prison’, het geweldige ‘The Devil In Mrs Jones’ van Mike Ness (jongens wat een prachtige versie) en zelfs Michael Jacksons ‘Billy Jean’ passeerde de revue. Kortom top en tijd om dit duo uit de kleine kroegen te halen en een echelon hoger te laten spelen.

Hierna mochten we naar de grote zaal om de eerste band aan het werk te zien. Deze bestaat uit een mix van Belgen en Nederlanders, maar allemaal uitzonderlijk goede muzikanten. The Blue Clay speelt akoestische blues, folk en americana. Inmiddels bekend door de flinke dosis energie. Naast eigen werk van met zowaar 3 albums op hun naam, speelt de band blues en hillbillynummers met invloeden uit bluegrass-, tex-mex- en zydeco muziek. De mannen speelden al een mooie lijst bijeen waaronder tal van voorprogramma’s maar ook op festivals als Kwadendamme Blues Festival, De Koninck Blues Festival in Delft of de blueshappening in Zelzate. Zeer energieke band die bestaat uit: ‘Little Boy’ Wouter Verhelst( zang / gitaar / accordeon / mandoline), Johnny Roscoe (zang / bluesharp / gitaar), Repete van Merode (zang / contrabas) en Geert De Block aan de drums.

Ondertussen zat de zaal zo goed als volledig vol en kregen de aanwezigen een lekkere ouderwetse party waarbij er duchtig werd geshaked en gedanst. De muziek werkte aanstekelijk dus hop met de beentjes maar, moeilijk om stil te blijven staan bij de energieke klanken van de Blue Clay. ‘Future Train’, ‘Rock This House’, ‘Mystery Train’, ‘Piano Boogie’ of ‘Sugar Coated Love’ zijn maar een kleine greep van hetgeen wij tussen de kiezen krijgen en het smaakte mijn gedacht! Na een tweede set Blame It On Vinnie, keerden we terug naar de grote zaal voor de volgende band van de avond.

Deze band behoeft eigenlijk geen intro, maar gezien wij compleet willen zijn, kunnen we het nietlaten. Bij deze boys is het snel gegaan… The BluesBones bestaat uit 5 gepassioneerde en ervaren muzikanten (Nico de Cock –zang, Stef Paglia – gitaar, Koen Mertens – drums, Geert Boecks – bas en Edwin Risbourg – hammond) en werd opgericht in 2011. Na slechts twee echte optredens werden ze gevraagd om aan de Belgische Blues Challenge 2012 deel te nemen waar ze de Publieksprijs mochten ontvangen. Een debuut waar je als band alleen maar van kan dromen! Daarna ging het razend snel vooral in het buitenland!

Ondertussen hebben ze hun sporen meer dan verdiend op verschillende podia in Europa en tal van grote festivals.  Bovendien wonnen ze in 2016 nog eens de Belgische Blues Challenge. Hierdoor verdedigden ze de Belgische kleuren op de EBC met een podiumplaats als gevolg. De band heeft inmiddels al vier goed ontvangen albums uitgebracht. De muziek varieert van bluesrock, intense bluesballads, swampy slide tot heavy rock.

The BluesBones hebben slechts één doel: “to play blues that gets to your bones” en dat maakten ze dan ook weer waar daar in het Zeeuwse Vlissingen. Het recept werkt met een mix van ballads, iets zwaardere werk en af en toe een boogie , het geheel overgoten met de typische “Bluesbones-saus”. ‘Saved By the Blues’, ‘Nobody Told Me’, ‘I’m Ridin Out’ of ‘Moonshine’ deden onze noorderburen uit hun dak gaan. Uit wat ik hoorde waren er velen speciaal voor onze eigenste BluesBones afgezakt en ze kregen dan ook waar voor hun geld.

Afsluiter van de avond is één van mijn favorieten, met name Big Monti Amundson. De uit Portland Oregon afkomstige bluesgigant is in zijn stijl beïnvloed door o.a. BB King, Billy Gibbons, Jimi Hendrix en Jeff Beck. Deze mix van stijlen binnen de blues en bluesrock maakt hem een beetje uniek. Bovenal is ‘Big’ Monti echter een groots live-performer. Hij bracht met The Blubinos succesvolle albums als ‘The Mean Eighteen’ (1991) en ‘I See Trouble’ (1996) uit. Het leverde hem vergelijkingen op met Stevie Ray Vaughan en Johnny Winter. Maar eigenlijk heeft de grote man een eigen stijl waarmee hij een stevige live reputatie in de VS en Europa heeft opgebouwd. Zoals hij het zelf omschrijft: “I’m a blues guitar player in a band that plays rock’n’roll. De afgelopen jaren was het echter stil rondom Big Monti, die zich door een slepende ziekte genoodzaakt zag zich terug te trekken. Nu is hij weer helemaal terug van weggeweest en zag ik hem vorig jaar op Goezot een stevige performance ten beste geven.

Enkele dagen ervoor had hij Turnhout plat gespeeld dus we waren benieuwd. Monti was omringd door zijn vaste ritmesectie, zijnde Henk Punter aan de drums en Bart Kamps op bas. Je ziet dat het trio goed op elkaar is ingespeeld en alles loopt gesmeerd en professioneel, maar je ziet ook dat dit trio zich bijzonder vermaakt op de bühne. Zoals vorig jaar op Goezot heeft Monti mij nu ook niet ontgoocheld. Hij knalde een paar ferme stukken door de luidsprekers als ‘Over My Head’, ‘King Bee’, ‘Man On The Floor’, het geweldige ‘Continental Breakfast’, ‘Prove Me Wrong’ of nog ‘Living A Good Life’. Kortom de perfecte afsluiter voor deze 9de editie Scheldeblues.

We kregen van de organisatie een leuk programma voorgeschoteld in een mooie zaal. Goede organisatie en alles perfect getimed. Enig minpunt van dit alles, zijn de hoge prijzen voor drank, zowaar 5 euro voor een Duveltje, die je nog aangeboden krijgt in een plastic beker. Heiligschennis !!! Maar volgens ik hoorde was dat buiten de wil om van de organisatie. We laten het niet aan ons hart komen en zullen ervoor zorgen erbij te zijn op de 10de editie.

Marcel